कविता-श्रष्टा समय र सन्तान

अभिसित वसु

एकदिन अन्तरिक्षको धुमिल पर्दाभित्र
मेरा मित्र तिमीले खुल्ला प्रकृतीको कल्पना ग¥यौ
वास्तवमा तिमी बहुलाएका थियौ
आनायास उनीहरुले तिमीलाई तिम्रो परिचय दिदाँ
तिमी स्वच्छताको कोखलोमा रुमलिएर खितखितायौ
तिमी किन रोयौ र किन अस्पष्ट हाँसो हाँस्यौ
त्यो त समयको गर्भमा भुण भएर
विकसित भैरहेछ
मेरा मित्र कुनै दिन इतिहासको फिल्टरले उद्घोषण गर्नेछ
र तिम्रा अस्तित्ववान वेगको सम्वाहवानसँगै अनौठो भूगोलको खाका कोर्नेछ
तिम्रो हाँसो फेरी मेरो मगजमा झनझनाउने छ
त्यो दिन म पनि तिम्रो अस्पष्ट हाँसो हाँस्नेछु
बहुलाउने छु
वेदनामयी खकारको डल्लोले पृथ्वीको आकृतीलाई
सक्दो कलुषित तुल्याउनेछ
त्यतीबेला म तिमी भन्दा विज्ञानी बनेर
तटस्यताको भाव कोर्दै सत्यवान आधार शीलाको
फूर्ण खाका कोर्नछु , त्यतीबेला तिमी मेरा मित्र
मेरो मानसपटलमा अपरिभाषित एक नयाँ ध्रुवताराको
सिरानी बनाएर
पृथ्वी भन्दा पर
बिना चमक टिलपिलाउने छौ
पिलपिल पिलपिल मधुरो नक्षत्र
म सच्चितानन्द तारा
दिप्तिमय सप्तर्षिसँग एकता जोडेर
युद्धको आव्हान गर्नेछु
तिमी महत्वहीन कुनै आकाश गंगामा बिलाउनेछौ
म ध्रुवतारा
गलत अस्तित्वको पर्दाफास गर्दै
स्वंयम अस्तित्वको नयाँ नक्सा र विचारहरु कोर्नेछु
म नयाँ विशव र नयाँ अस्तित्वको प्रचण्ड दुत ।