उठ जाग जनता - कविता

कोमल अविरल तिम्सिना

म सोच्न बाध्य छु मेरै राष्ट्रको
म सोच्न बाध्य छु मेरै जनताको
भित्र दुख्छ मुटु मेरो
भावनाले छोएको पल
खै ेक गर्छन मानवताका भेषधारीले
जनताका छाप्रोमा चुलो नबल्दा
आफ्नै महल ठडाउदै व्यस्त छन
एक शब्द पनि बोल्दैनन्
दुःख र सत्यताको बोली
जनताको जीउधन बेच्न व्यस्त छन
आखिर कुर्सी उनैले पाएका छन
तिनै जनताको काधँ टेकेर ।

कहाँ गए मानवताका स्वरहरु
खै शान्ति सुरक्षा र सम्मान
अ‍ै शान्त सुन्दर र समानता
खै कहाँ गए शान्तिका नाराहरु
खै कहाा गए अधिकारका भाषाहरु
लुट कति लुट्छौ सोझो पनको फाइदा उठाउदै
जनताको आखाँमा छारो हाल्दै
सोझो निमुखा जनतालाई के थाहा
खोस्दैछन सबै अधिकार यिनले ।

राम्रो नेपाल बन्दैन अब होइन ?
कुर्सिका पिपासुहरुको खेलमा
कुर्सीका पिपासुहरु जनताको दुःख बुझ्दैनन्
जनताको रगतले सृर्जिएको मुलुक
बेच्दैछन सुस्ता र कालापानी सँगै
र मख्खछन र आनन्द पनि
बहुला कुकुर जस्तै
भुक्छन त्यही सीमामा तर के गर्न सक्छन ?
थाहा छैन छोटो लोकप्रियता कमाउन ।

जनता बेखबर छन मरेका थाहा छैन
देश दुख्छ थाहा छैन दुखाउनेलाई नै
भयो तिम्रो खोक्रो भाषण चाहिदैन अब
आडम्बर र सहानुभूति हैन
भो चाहिदैन तिम्रो साथ
पापको खोल ओडेका तिमीहरु
आँखै अगाडि बलत्कार हुदा
तिने बलत्कारीलाई साहारा दिने
छि नबोल अब तिम्रो बोली सुन्नु छैन ।

अब तिम्रो सत्यनाश हुने बेला आएको छ
उठ जाग जनता हो
जनताको अधिकार लुट्नेहरुलाई
जेष्ठ चौध गते टेङ्गोमा नपुगे
यिनीहरुको सामूहिक चिहान खन्नु पर्छ
नत्र यिनले जानताको चिहान खन्ने छन
राज्यका दुष्ट नेतालाई
कुर्सीका पिपासु साँडेहरु
राज्यमा दादा गिरी गर्नेहरु
जनताका नाममा राज्य माथी बलात्कार गर्नेहरु
जनतालाई दिन दाहाडै ढाँट्नेहरुलाई
उठ जाग जनता हो
दश डाडा पारी खेद्न
सदेब सदैब शान्ति, सुन्दर, समुन्नत
देश बनाउन
राज्यलाई जोगाउन
फोहोरी खेलका
खेलाडिहरुलाई समाप्त गर्न ।