मुक्तक

गायत्री खतिवडा
खाँचो थियो कोपिलाको र पो सा¥यौ वेर्ना
वसन्तको वाग थियो त पो सा¥यौ वेर्ना
धमिरा झै भित्र भित्रै खोक्रो बनाएर
हरियाली आशा रै छ पो सा¥यौ वेर्ना

तारा र जुन तिम्रो समिप घुम्छन भने
ऋतु वसन्त वषाृ समान हुन्छन भने
जाऊ सजाउ सिउँदो मुहार जुनेली उनको
फैलाउ हात लाखौ सितार चुम्छन भने