कोइराला सूर्यकिरण
सिरानी आँसु पिउँछ सधै सधैको प्यासी त्यो
हेर्दा त शान्त लाग्छ सधै भित्र उदासी त्यो
न्याय नपाई आसुँ झार्छन सिरानीमा
डाको छाडेर रोए पनि रहन्छ हाँसि त्यो
ढोँगी सधैको नाङ्गो जमिनदार हुन्छ भोको
कोही सारङ्गी रेट्छ यहाँ बन्दै प्रवासी त्यो
गल्ति भयो यो आँसु सागरमा पोख्नु नै
खोज्दै छु बालुवामा आँसुको रासी त्यो
सुप्रभात साहित्य समूह
No comments:
Post a Comment